Twee dagen geleden was ik aangekomen op Aruba Blue Village (ABV) rond ongeveer 5 uur Arubaanse tijd. Ik was nogal gaar na de vlucht, desondanks ik een economy comfort stoel had gekregen en ik in de cockpit mocht zitten op elk moment dat ik wilde.

Oke dus angekomen op het complex kwam ik aan bij de receptie en de receptioniste nam me mee naar de kamer waar ik die dag in zou trekken. Eenmaal bij de kamer was het volgens de receptioniste een enorme puinhoop, waardoor ik de kamer nog niet in kon. Hierdoor was ik naar een andere ‘hotelkamer’ geleidt. Ze vertelde me dat ik de volgende dag rond 10 uur even naar de receptie moest gaan naar dezelfde kamer waar ik dus eerst eigenlijk zou heen gaan, maar wat dus de volgende dag wel opgeruimd zou zijn. Het was een eenpersoonskamer en dat vond ik aan de ene kant wel jammer, omdat ik toen eigenlijk geen flauw idee had wat te doen. Je had immers geen contact met mensen die ook op ABV zaten. Ik dacht bij mezelf dat ik maar beter even op tijd kon gaan slapen ipv allemaal dingen te gaan regelen. Zodoende was ik de volgende ochtend al om 4 uur wakker, niet al te slim met een jetlag dus ;). Ik was tot en met 2 uur in de middag Netflix en tv aan het kijken, omdat ik gewoon even nergens zin in had. De 10 uur dat ik me eigenlijk had moeten melden voor de nieuwe kamer was dus een klein beetje overschreden, maar ik had mezelf voorgenomen om als smoes te gebruiken dat ik pas om half 2 wakker was geworden. Het was best lastig om echt actie te ondernemen en eerlijk gezegd zag ik er wel een beetje tegenop. Ik kwam erachter dat ik eigenlijk helemaal geen eten en drinken op mijn kamer had en dat ik ook nog eens vervoer moest regelen voor op het eiland wat ook al een lastige opgave bleek te zijn. Ik had namelijk op veel verschillende sites zitten zoeken op een degelijke auto of fiets. Een fiets is eigenlijk al uitgesloten, omdat het gewoon veel te gevaarlijk is. Een auto was dus de enige optie, maar daar wilde ik even mee wachten, omdat ik graag de voor- en nadelen hiervan wilde afwegen en of ik nog wat kon regelen met eventueel een kamergenoot. Op een gegeven moment merkte ik wel wat echt zelfstandig zijn betekent. Ik moest me er gewoon even overheen zetten en zin maken om wat te ondernemen.

Eenmaal aangekomen op mijn nieuwe kamer was er al een andere kamergenoot waar ik even mee gepraat had. In principe zijn alle mensen die op ABV met een langdurig verblijf, stagelopers. Ze studeren bijna allemaal toerisme en lopen hier in de horeca op stage voor een paar maanden. Zo ook was mijn kamergenoot iemand die al in zn vierde jaar zat van zijn studie. We waren vervolgens met zijn auto naar de dichtstbijzijnde supermarkt gereden die een beetje degelijk was. Hier had ik even de broodnodige producten gehaald. In de loop van de dag heb ik heel veel andere mensen ontmoet die ook hier dus stage lopen en ik merkte al snel dat er een leuke sfeer heerste. Mijn andere kamergenoot loopt stage in de makelaardij en kwam in de loop van de dag ook weer thuis van zijn stage. De dag hiervoor was hij al even bij mij langs gekomen om even kennis te maken. In de avond ging er iemand koken en aten we spaghetti met vis, wat tot mijn verbazing erg lekker was. In de avond zijn we met een paar jongens uitgegaan, want ik was eerlijk gezegd ook wel benieuwd hoe het er hier aan toe zou gaan. Het was erg gezellig en het was een geslaagde avond.

De volgende ochtend begon, dacht ik, mijn eerste ‘werkdag’ waar ik dus nog met de taxi heen moest. Eigenlijk was het nog heel relaxt. Ik kreeg alleen maar uitleg over hoe alles werkte. Wat wel grappig is dat ik daar vanaf nu Jay heet, omdat Job toch een misschien iets wat rare naam is voor Amerikanen. De taken van mijn werk houden eigenlijk in dat ik de mensen rondom het zwembad en het strand eten en drinken moet verzorgen. Ik ga langs mensen om een praatje te maken, waardoor je probeert een soort van band op te bouwen met die mensen, waardoor ze hopelijk meer gaan bestellen bij je, wat weer resulteert in meer fooi. Om 10 uur was ik aanwezig en ik was om 12 uur al weer afgezet door Patrick op het complex. Hij vroeg me nog of ik zijn restaurant wilde zien, waar ik ook in mag gaan werken in de avond op verschillende dagen. Eerlijk gezegd hoopte ik daar al een beetje op, want doordat ik bij dat restaurant werk hoef ik zelf niet te koken. En aangezien ik niet de allerbeste kok ben is dat een aangename bijkomstigheid. Rond 3 uur had hij me opgehaald om naar Amuse te gaan. Daar kreeg ik een uitgebreide rondleiding en had ik echt letterlijk bijna alle hoeken gezien van het restaurant. Van de ijskoude vriezer waar het vlees in lag tot de installatie van de waterval. Uiteindelijk moest ik even wachten tot de eigenaresse klaar was met waar ze mee bezig was, zodat ze me weer naar huis kon brengen, want Patrick is namelijk ook nog kok dus hij bleef daar tot ongeveer 11 uur. Aangezien ik niet tot 11 uur daar wilde blijven ging ik dus met de eigenaresse mee. Dat duurde best even een tijdje totdat zij klaar was maar gelukkig was het restaurant op een hele mooi plek, waardoor de tijd was sneller voorbij ging. Tijdens het wachten kreeg ik ook echt de lekkerste pasta die ik ooit heb gegeten, dus dat wachten was nou niet echt bepaald een ramp.

Tot nu valt me alles heel erg mee en gaat alles heel goed. Ik heb het enorm naar mijn zin en kijk uit om morgen dan tot echt mijn eerste echte werkdag te hebben.

Veel groetjes,

Je Arubaantje